dítur,-i (i) emër i gjinisë mashkullore; numri shumës; -(it) (të) ai që di shumë, dijetar.

dítur (i, e) mbiemër; 1. që dihet a që njihet prej të gjithëve, i njohur: është një gjë e ditur; ia bëj të ditur (dikujt) e njoftoj, e vë në dijeni. 2. që ka njohuri të gjera e të thella, që di shumë; shumë i aftë e i zoti; i mençur: është shumë i ditur.

dítur,-it (të) emër i gjinisë asnjanëse; mundësia për të ditur diçka; gjendja kur e di diçka.

di folje kalimtare; -ta, -tur 1. kam njohuri ose të dhëna për dikë a për diçka; e kam marrë vesh; e zotëroj: di disa gjuhë; e di përmendsh (ujë, në majë të gishtave) e di shumë mirë; ia di zemrën (kokën, mendjen); ia di huqet e njoh mirë; me sa di unë nga të dhënat a njoftimet që kam, nga ç’kam marrë vesh; e kam ditur njeri me mend e kam njohur a e kam menduar si njeri të zgjuar; më mirë të dish se të kesh (fj. u.); i zoti e di ku i pikon çatia (fj. u.). 2. jam i zoti të bëj diçka; edhe folje jokalimtare; kuptoj, marr vesh; jam i vetëdijshëm për diçka, e çmoj: di t’i bjerë violinës; di të sillet (ta përmbajë veten); nuk di të lidhë dy fjalë (bashkë) s’është i aftë t’i shprehë qartë mendimet, mezi flet; s’ditën nga ikën ikën të shpërndarë; djalli e di (thjesht.) askush nuk e di; ia di për nder (për të mirë) (dikujt) i jam mirënjohës. 3. kryesisht; moh. nuk i nënshtrohem dikujt a diçkaje; nuk trembem, nuk thyhem; nuk e kam provuar a nuk e kam përjetuar diçka, nuk merrem kurrë me diçka: nuk di ç’është frika nuk ka frikë fare; nuk di ç’është gënjeshtra nuk gënjen kurrë; nuk di ç’është pushimi nuk pushon asnjëherë; nuk di llafe (fjalë) nuk meret me llafe, nuk ka fjalë. 4. ngulit në mend; mësoj: dije mirë se duhet shumë punë; e di ç’ke ti? përdoret për t’i tërhequr vëmendjen bashkëbiseduesit, kur i themi për një punë a kur e këshillojmë për diçka.